جلد بيلمع

بيت قديم .. اول ما تدخل ..

 تشم ريحه الحياه .. ريحه عيش ..

ريحه حب ..كل بيت فيه فرن ..

 كل بيت ريحته حلوه .. كل بيت ريحته حياه
بيت جدتى .. سقف عالى ..

 ناس كتير .. بس البيت مكفى ..
فاكره زمان ..وانا صغيره ..
يوم العيد الصبح .. اول ما نروح بيت العيله
اقعد جنب جدتى ..
واقولها بصى .. بابا ادانى عيديه ..
ماما تبصلى .. وتقولى بنت عيب
بس انا مش بيهمنى .. اه بصراحه عاوزاها تدينى عيديه

تقولى روحى هاتى شنطتى من الدولاب

لما كنت فى اولى ابتدائى كانت بتدينى خمسه جنيه

كنت بفرح بيهم جداااا

دولاب جدتى .. ريحته .. شكله.. صوته وهو بيتفتح ويتقفل
مش قادره انساه
شنطه جدتى
سودا جلد بتلمع .. شنطه من بتوع السبعينات دى
الشنطه لوحدها كان ليها ريحه عبقريه
الظاهر انى كنت بشم شنط وانا صغيره
اجرى عليها بالشنطه .. وانسى اقفل الدولاب
تقولى قفلتى الدولاب .. اقولها لا .. مش انا هرجع الشنطه تانى
تقولى لا ..خليها علشان ادى العيديه لولاد عماتك
اول ما اخد العيديه اديلها حضن وبوسه .. لا بوستين
واروح بقى احط الفلوس على بعضها
واقول لبابا عاوزه اتمرجح
هى دى الحاجه الوحيده اللى كنت بعملها فى الشارع
كان امنيتى وانا طفله انى العب فى الشارع
معرفش ليه كان عيب .. ومينفعش
كنت بستنى العيد علشان بابا ياخدنى يمرجحنى
واشترى حاجات حلوه .. وارجع البيت تانى
العيد كان يعنى شنطه ضغننه اوى يادوبك تكفى العيديه
وخناقه كل عيد
ادى الفلوس لماما علشان متضيعش منك
وانا مرضاش
يااااااااااااه .. كانت ايام جميله  اوى
البيت واللمه والجو
وجدتى .. الله يرحمها